Wszystkie wpisy

Wieczór z magią w rampowym klubie tragediowym miał w sobie coś ze stand upu, coś z pole dance'u i coś z klimatycznego spotkania w gronie znajomych, a... no i coś z magii – choć nie wszystkie numery spełniły moje oczekiwania, całość pozostawiła po sobie przyjemne wrażenie. Late Magic Show to wydarzenie, które nie udaje wielkiej gali iluzji, raczej stawia na lekkość, atmosferę i zabawę – i to właśnie klimat, a nie widowiskowe sztuczki, był jego najmocniejszą stroną.

19 września 2025 roku sanah spełniła kolejny z muzycznych snów – wystąpiła po (jak na nią) całkiem długiej przerwie i ponownie zapełniła stadion PGE Narodowy w Warszawie. Punkt o 20:10 światła przygasły, a przed publicznością otworzyła się baśniowa, pełna kwiatów i magii przestrzeń. Scenografia od pierwszych sekund robiła ogromne wrażenie – maki, słoneczniki, chatka rodem z wiejskiego pejzażu, a nawet błyszczący traktor.

1 września rusza II etap rekrutacji do programu stypendialnego m.st. Warszawy im. Jana Pawła II. Tym razem o stypendia mogą ubiegać się studenci z warszawskich uczelni.  Tegoroczne zwiększenie przez radę Warszawy kwoty na stypendia dla uzdolnionych uczniów i studentów pozwoli na przyznanie ich około 400 osobom, a comiesięczne wsparcie może wynieść nawet do 1500 zł.

„Requiem dla snów” w krakowskim Teatrze Barakah to spektakl, który zderza widza z intensywnością znaną z filmu Darrena Aronofsky’ego, a jednocześnie proponuje własną ścieżkę interpretacyjną. Nie jest to wierna adaptacja, raczej – autorska wariacja na temat uzależnień i głodu życia, który nigdy nie zostaje zaspokojony. Warto o tym pamiętać, aby nie szukać na siłę scen z filmu, lecz dać aktorom przestrzeń na opowiedzenie własnej, nieco innej historii.

Kornel Makuszyński w swojej powieści "O dwóch takich, co ukradli księżyc" stworzył historię, która wciąż – mimo upływu lat – potrafi zaskakiwać, wzruszać i co najciekawsze... niepokoić. To opowieść, która z jednej strony przypomina baśń, a z drugiej – jest mocno zakorzeniona w polskiej rzeczywistości.

Na deskach warszawskiego Teatru Polonia od wielu, wielu lat grana jest sztuka, która niezmiennie przyciąga pełną salę widzów – "Shirley Valentine" autorstwa Willy’ego Russella w reżyserii Macieja Wojtyszko. To spektakl wyjątkowy nie tylko ze względu na swoją treść, ale i osobę odtwórczyni tytułowej roli. Krystyna Janda wciela się w Shirley od ponad dwóch dekad, a mimo to za każdym razem potrafi wnieść w przedstawienie świeżość, energię i własny urok.

"Rent" w krakowskim Teatrze Variete to widowisko efektowne wizualnie i momentami udane muzycznie, ale emocjonalnie – przynajmniej dla mnie – niedopełnione. Cenię scenografię i kilka brawurowych numerów, ale sama historia i bohaterowie nie poruszyli mnie tak, jakbym tego oczekiwała.

Powieść Dołęgi-Mostowicza to celna satyra na mechanizmy władzy i świat polityczno-biznesowych układów II RP. Autor pokazuje, jak łatwo osoby pozbawione wiedzy czy talentu mogą wejść na szczyty, jeśli tylko znajdą się w odpowiednim miejscu i czasie – a resztę zrobi ludzka naiwność, interesowność i chęć przypodobania się „nowej sile”. To historia zabawna i gorzka zarazem, bo choć osadzona w realiach międzywojennych, wciąż brzmi niezwykle aktualnie.

„My Way” to nie spektakl, to nie stand-up, a już na pewno nie klasyczna teatralna rola. To spotkanie – wieczór, podczas którego Krystyna Janda staje na scenie sama i przez sto minut opowiada o sobie. Warto to podkreślić, bo ktoś, kto przyjdzie do Teatru Polonia spodziewając się fabularnego przedstawienia, może się zdziwić. A jednak ten monolog okazuje się czymś dużo więcej niż kolejnym punktem w teatralnym repertuarze – to osobista opowieść o drodze, o marzeniach i ludziach.

To kolejna przeczytana przeze mnie książka autorstwa Tadeusza Dołęgi-Mostowicza. Zupełnie niespodziewanie ten pisarz trafił na bardzo wysokie miejsce w moim prywatnym rankingu polskich autorów. Po dwóch wyśmienitych tomach o doktorze Murku przyszedł czas na Znachora – powieść, którą do tej pory znałam jedynie z filmowych urywków, oglądanych przypadkiem podczas przełączania kanałów w telewizorze. Teraz już wiem dokładnie, o co chodziło w życiu i niezwykłej historii profesora R

Spektakl w reżyserii Przemysława Jaszczaka, oparty na książce Piotra Rowickiego „16.10 do Bergamo”, łączy elementy dziecięcej fantazji z trudną tematyką społeczną. To historia o miłości, tęsknocie i potrzebie bliskości, skierowana zarówno do młodzieży, jak i do dorosłych, którzy chcą spojrzeć na świat oczami dziecka.

Na „Flamenco namiętnie” szłam z mieszanką ciekawości i pewnego przeświadczenia, że gdzieś już to widziałam. W mojej głowie migały mi moje początki w stolicy, kiedy całkowicie zagubiona jeździłam po wielkim mieście udzielając korepetycji z matematyki. Najczęściej przejeżdżałam wówczas przez Plac Konstytucji. Flamenco w Warszawie musiało mnie więc złapać już tych dobrych kilka lat temu. Wtedy tylko fragment, teraz już w pełni świadomie i w całości.

Warszawska Archikatedra św. Jana Chrzciciela, w której 26 sierpnia 2025 odbył się koncert, sama w sobie jest miejscem niezwykłym. Gotycka przestrzeń, wysokie sklepienia i chłodne mury już od progu tworzą atmosferę powagi, skupienia i duchowego napięcia. Byłam bardzo pozytywnie zaskoczona tak ogromną frekwencją na koncercie, bowiem katedra wypełniona została w całości.

„Umrzeć ze śmiechu” jest więc lekką, miejscami dość płytką rozrywką, która zadowoli widzów nastawionych na prosty, niezobowiązujący humor i taneczne przerywniki. Za mało było w tym wszystkim Mary, a za dużo Rachel i Bobby'ego.

„Dwanaście prac Herkulesa” to ciekawostka – z jednej strony warta uwagi przez formę i mitologiczny motyw przewodni, z drugiej, jak dla mnie, jednak mniej wciągająca niż klasyczne powieści Christie.

Są takie wieczory, kiedy szukamy czegoś lekkiego, ale niegłupiego. Komedii, która nie obraża inteligencji widza, a mimo prostoty potrafi zostawić z cichym „hmmm” pod nosem. Godzinka spokoju Floriana Zellera – w wersji Teatru Kwadrat – zaskoczyła mnie całkiem pozytywnie właśnie dlatego, że nie popadła w tani banał. Chociaż scenariusz opiera się na bardzo klasycznym komediowym założeniu, aktorsko i rytmicznie spektakl wypada naprawdę solidnie.

To moje drugie spotkanie z literaturą Wojciecha Chmielarza, którego uznaję za jednego z najpopularniejszych polskich pisarzy kryminałów. Gdzieś tam trochę w tyle za Remigiuszem Mrozem. I nie mówię tego przez wzgląd na jakieś górnolotne rankingi popularności, które gdzieś znalazłam w odmętach internetu, ale przez wzgląd na to, co widzę, kiedy idę do księgarni.

"Gramy całe wakacje!" - krzyczy Teatr Polonia i Och Teatr, czyli dwie placówki wywodzące się spod skrzydeł Krystyny Jandy. W letnim repertuarze plenerowym Teatru Polonia pojawił się spektakl „Trener Życia” w reżyserii Marii Seweryn – i był to strzał w dziesiątkę.

Nie o to chodziło Szekspirowi! A skąd ty możesz wiedzieć, o co mu chodziło? E, e, chcesz się bić? A zabrać ci dziecko na 16 lat? Proszę usiąść, zaczynamy terapię... Na spektakl poszłam z poczuciem, że warto znać oryginalny tekst – i nie myliłam się. Bo to nie jest klasyczna adaptacja „Zimowej opowieści” Williama Szekspira.

"Zimowa opowieść" Williama Szekspira to dramat pełen skrajnych emocji, zaskakujących zwrotów akcji i głębokiej refleksji nad ludzką naturą. Choć nie zalicza się do najbardziej znanych i powszechnie podziwianych dzieł autora, pozostawia po sobie wyraźny ślad – głównie poprzez ukazanie niszczycielskiej siły zazdrości i nadziei na odkupienie.